De NOS schreef gisteren : “Op sociale media wordt vandaag massaal stilgestaan bij de dood van George Floyd en het bredere protest tegen politiegeweld en institutionele discriminatie in de VS. Instagram en Twitter staan vol met zwarte vierkanten in het kader van ‘Blackout Tuesday’. Het initiatief ontstond vorige week in de muziekindustrie, met een oproep vanuit platenmaatschappij Atlantic Records. Via de hashtag #TheShowMustBePaused werd aan collegabedrijven gevraagd vandaag een ‘pauze’ in te lassen door onder meer geen nieuwe muziek uit te brengen, de kantoren te sluiten en niets te plaatsen op sociale media. In plaats daarvan wordt er “nagedacht, verbonden en georganiseerd”, schrijft muziekbedrijf Universal. Er wordt in grote getallen over de hele wereld gehoor gegeven aan de oproep.”
Of je het nu eens bent met zo’n actie of niet. De boodschap waar aandacht voor wordt gevraagd is van belang. Het gaat over verdraagzaamheid, omkijken naar de ander en je niet door angst laten verblinden. Ik twijfel of ik het wel hierover wil hebben met jullie, want het is zo’n ingewikkeld onderwerp, ik krijg er onrust van in mijn lijf. En dan bedoel ik niet dat het onderwerp discriminatie ingewikkeld is. Nee, het staat als een paal boven water dat discrimineren onacceptabel is.
Wat ik ingewikkeld vind is hoe er op wordt gereageerd, waartoe het mensen aanzet. Grote rellen vol met plunderingen en geweld. Is dat het antwoord? Met zijn allen op de Dam gaan staan in tijden waarin we oproepen om 1,5 meter afstand te houden. De meningen zijn daar ook enorm over verdeeld. De een zegt het is zo’n belangrijk onderwerp als er aandacht voor is en mensen willen hun stem laten horen dan moet je dat toestaan. Ja, zegt de ander maar ten koste van wat. We prediken verdraagzaamheid, verbondenheid, maar hoe verdraagzaam en verbonden is het naar het zorgpersoneel en de kwetsbaren onder ons. We strijden toch samen tegen corona? Maar tegelijk is het ook zo belangrijk samen te strijden tegen discriminatie. Niemand heeft in deze kwestie denk ik het passende antwoord. Maar in de discussie, de strijd, het standpunt dreigen we dan wel juist datgene te verliezen waar dit nu eigenlijk allemaal over gaat. Verdraagzaamheid. Ik ben anders dan jij, jij bent anders dan ik en dat is oke. Ik zie je, ik hoor je, ik erken je. Jij mag zijn wie jij bent met alles dat er is.
En hoe moeilijk het is om dat ook echt te voelen, dat te uiten, dat er te laten zijn. Dat zien we nu denk ik om ons heen. Ik nodig je graag uit eens na te denken hoe jij de ander ziet, hoe jij erkent, hoe jij de ander laat zijn.
Ik zette mijn scherm mee op zwart. Dat doe ik omdat ik ga voor verdraagzaamheid, me graag wil verbinden aan alle mensen om me heen. Maar vooral om uit te nodigen in verbinding te blijven, als eerste met je zelf en vandaaruit te blijven tasten en afstemmen naar de wereld om je heen.
Pas goed op jezelf en iedereen om je heen.
Groet Suzanne
3 juni 2020