Lui
Ik ben liever lui vandaag.
Ik heb een slome bui vandaag.
Denk maar niet dat ik iets doe.
Ik ben liever lui dan moe.
Lekker liggen op mijn bed
met geen mens die op mij let.
Alles wat ik anders moet,
gaat vandaag niet door – net goed.
Gedicht van Nannie Kuiper
Mijn mail aan jullie is een dagje later dan jullie van me gewend zijn, want ik was gisteren lui. Tenminste dat vond ik. Ik werd wakker en voelde vermoeidheid in mijn lijf. Ik moest eigenlijk van alles doen van mezelf, maar mijn lijf vond van niet. Iedereen om me heen was hard aan de slag. Manlief was al heel vroeg naar zijn werk vertrokken, niet thuis vandaag maar in Den Haag. Onze kinderen waren ingelogd voor online lessen. Ik hoorde kinderen op straat lopen op weg naar de basisschool. Ze riepen wat naar mijn overbuurman die ik al hoorde werken in zijn tuin. Ik hoorde auto’s wegrijden. Volop geluiden van beweging om mij heen. Mijn hoofd zei mij ook in beweging te komen, hup uit bed en aan de slag. Toch wilden mijn benen zich niet over de rand van het bed zwaaien, mijn voeten kwamen niet in de buurt van de vloer. Mijn lijf voelde de warmte van de deken, de geborgenheid van mijn bed, mijn neus rook de geur van de lakens. Ik rekte mezelf eens behaaglijk en uitgebreid uit. Oh wat voelde dat bed toch lekker.
Dus draaide ik mezelf nog eens om, lekker lui. Meteen voelde ik de onrust toenemen in mijn lijf. Dit kan toch niet. Kom er ligt nog een berg werk. Het is maandagochtend een werkdag. Je hebt een heel weekeinde kunnen luieren. Iedereen is aan het werk, wat vinden zij er van dat jij nu niets doet? Wat voor voorbeeld ben je voor de kinderen? Wat zal manlief wel niet zeggen als hij thuiskomt?
Maar mijn lijf vond het zo lekker, nog wat liggen, niets doen. En zoals ik altijd zeg, het is heel belangrijk om te luisteren naar je lijf. Dat geldt dan natuurlijk ook voor mezelf. Dus mocht ik naar mijn lijf luisteren? Naar mijn lijf dat geen zin had, de aan-knop nog niet kon vinden, en beetje sloom voelde. Dat voelen dat lukt. Maar zeggen dat ik nog even wil liggen, mezelf dat toestaan, dat vind ik niet makkelijk.
Gelukkig heeft mijn systeem daar iets voor bedacht: ik ben gewoon niet zo lekker! Beetje ziekjes misschien, dat geeft mij een legitieme reden om nog even in mijn bed te blijven liggen. Maar dat gaf een heel nieuw probleem want voor de middag stonden er wel afspraken met cliënten in mijn agenda. En als ik ziek ben dan wil, kan en mag ik niet werken want dan zou het Corona kunnen zijn. Opnieuw voelen dus. Ben ik ziek, voel ik me echt niet lekker? Nee, ik heb gewoon even niet zo’n puf. Dus bleef ik liggen en voelde mij ondeugend. En een beetje recalcitrant. Licht onrustig bleef het.
Totdat ik me bewust werd van wat ik allemaal aan het doen was. Me bewust werd wat voor debat en gevecht ik eigenlijk met mezelf aan het voeren was. Ik realiseerde me hoe moeilijk het soms is om te luisteren naar je lijf. Hoe moeilijk het is de beweging van je lijf te volgen, daar gehoor aan te geven. Dat ik daar mee ga stoeien, terwijl ik voel dat het me goed doet, terwijl ik voel dat mijn lijf er van bijkomt. Toen ik me daar bewust van werd, voelde ik wat het allemaal deed in mijn lijf, maakte ik contact met die gevoelens. Ik voelde dat de angst voor het oordeel van de ander, het niet doen zoals het hoort, me ervan weerhield eens even lekker te blijven liggen en te genieten van nog even luieren in mijn bed. Ik ben lekker blijven liggen. “Alles wat ik anders moet, gaat vandaag niet door – net goed.”
Mijn vraag aan jullie is nu natuurlijk: Hoe doen jullie dit? Hoe gaan jullie om met vermoeidheid, luieren, niksen, relaxen? Welke naam geef je er aan? Welke oordelen hebben jullie je gevormd, wat heb je hierover mee gekregen en opgelopen in je leven? Hoe luisteren jullie naar je luie lijf? Ik zou zeggen ga er eens lekker voor zitten of liggen en droom er maar eens wat bij weg. Luier ze!
Pas goed op jezelf en iedereen om je heen.
Groet Suzanne
16 juni 2020