En daar was hij dan vorige week: de melding dat er versoepeling ging komen in de maatregelen. En niet alleen werd er wat vertelt over de komende paar weken, maar er was zelfs een stappenplan tot aan september. Dat is fijn, een uitzicht op weer een ‘normaler’ leven. Maar tegelijk was daarbij de duidelijke waarschuwing dat iedere volgende stap pas gezet kan worden als het goed blijft gaan. We dienen dus met zijn allen voorzichtig de stappen te zetten. Ons voortdurend bewust te blijven van die stap en wat die stap inhoudt. Dat is van groot belang. Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar ik werd me de afgelopen dagen ook ineens wel weer bewust wat dit met me doet en hoe ik de stappen zet.
Ik moest me even opnieuw zetten en aftasten hoe ik me hiertoe ga verhouden. Net als toen we de mededeling kregen dat er maatregelen kwamen, voelde ik opluchting. Opvallend, dezelfde gevoelens bij precies de omgekeerde mededeling. Bijzonder hoe dat werkt. Ik voelde begin maart een steeds groter wordende behoefte een stap terug te doen, mezelf met man en kinderen terug te trekken uit de buitenwereld. Ik worstelde met de beslissing wel of niet de praktijk sluiten voor fysiek contact, de kinderen nog wel naar school te laten gaan. Daarom voelde ik me enorm gesteund en opgelucht toen er steeds meer maatregelen kwamen. Het steunde mij ook in mijn beslissing door de zure appel heen te bijten en jullie te bellen met de mededeling voorlopig alleen via de mail, telefoon of scherm contact te hebben. Wat later volgde ook daar een bevestiging toen de contactberoepen verboden werden.
Langzaamaan wordt het gewoner te leven in een wereld met corona. Gewoner om een beetje stil te staan. Gewoner om contact te maken op een andere manier, bij iedereen vandaan te blijven en 1,5 meter in acht te nemen. Wel gewoner, maar niet fijn. Het voelt niet goed niet optimaal te kunnen werken, verlies te draaien, mijn kinderen bij hun vrienden vandaan te moeten houden, je een paria te voelen als je per ongeluk niest, niet met mijn broer te proosten op zijn nieuwe huis, mijn vader niet te knuffelen op zijn verjaardag, Het voelt echt niet fijn bij mijn ouders weg te blijven, bijna angstig te worden voor contact, mijn schoonvader niet te omarmen op de eerste sterfdag van zijn vrouw, mijn vrienden op afstand te condoleren. Het voelt slecht dat er mensen sterven aan corona.
Natuurlijk houden we ons daarom aan de maatregelen. Ik voel me opgelucht nu de opnames en sterftecijfers afnemen, er wat grip lijkt te komen op het in de hand houden van het virus. En ik voel me opgelucht dat we stapjes kunnen gaan nemen in het versoepelen van de maatregelen. Dat we voorzichtig beweging gaan maken naar weer samen leven. Een stap voorwaarts.
Ik voel mijn verlangen weer een stap naar voren te zetten. Ik voel mijn verlangen jullie weer te ontvangen, nabij te mogen zijn. En daar is dan het bericht dat we elkaar weer fysiek mogen zien in de praktijk. Mogen, want het is natuurlijk geen moeten. Maar met dat bericht heb ik de stap voorwaarts dan ook meteen gezet. Jullie bericht gestuurd, gemaild en gebeld, een protocol geschreven, ontsmettingsmiddelen en extra materialen aangeschaft, de praktijk geschrobd. Ja, ik mocht weer voorwaarts, er op af! En met mij, worden jullie misschien ook wel bestormd door al die anderen die ook weer een stapje voorwaarts mogen maken en dat verlangen.
Met mijn sprong voorwaarts voel ik wel meteen dat het kwetsbaar is. Ja, ik kan een stap zetten, maar ik moet dat wel voorzichtig en afgestemd doen. En we moeten het samen doen, met zijn allen, met heel Nederland. Maar vooral jij en ik. Hoe gaan wij samen verder stappen zetten? Hoe voelt het allemaal voor jou? Welk verlangen heb jij? Welke stappen wil je, kun je en mag je zetten? Wat vertelt je lijf je? Luister je naar de beweging van je lijf? Luister je naar je hoofd dat stappen naar voren of achter zet? En werken ze samen, je hoofd en je lijf? Wat gebeurt er met je nu de samenleving stappen gaat zitten, wil je meelopen, of liever niet? Wat roept het op? Voel je verlangen naar bewegen of juist niet? Voel je hoop of angst? Of misschien, net als ik, wel allebei?
Dus zet ik een stap voorwaarts, maar ook weer een stapje terug. Ik ga even stevig staan en voel mijn balans, voel welke volgende stap bij me past. Graag nodig ik je uit, bij je zelf te voelen wat jou beweegt en wat jou doet stappen. Ik sta graag even met je stil, zodat jij de ruimte krijgt en voelt om de stap te zetten die jij wilt maken.
Pas goed op jezelf en iedereen om je heen.
Groet Suzanne
11 mei 2020