Ook vandaag wil ik weer net als iedere maandag wat op papier zetten aan je. Ik loop wat rond te sjouwen in mijn huis op zoek naar een thema. Waar zal ik het over hebben deze keer. Wat houdt me bezig in deze steeds iets gewoner wordende coronatijd. Ik dub, denk, proef, voel en ga uiteindelijk achter mijn laptop zitten. En dan weet ik het meteen. Het is 4 mei: dodenherdenking. De dag dat we met heel Nederland samen denken aan de mensen die zijn omgekomen, vermoord of slachtoffer geworden van oorlogsgeweld. We denken aan hen die omkwamen door voor ons te strijden overal op de wereld voor vrede en vrijheid.
Om ervoor te zorgen dat hun dood en het verlies van iedereen die hen liefhad niet voor niets is geweest staan we bewust stil. Stil. Twee minuten doodse stilte. We staan stil bij hun dood, maar vooral ook bij hun leven. De dood en het leven van hen die gedwongen werden de wapens op te pakken of daar vrijwillig voor kozen, die vochten voor vrijheid en een betere wereld. De dood en het leven van al die mensen die werden vermoord. Als ik aan hen denk en wat wij als mensen elkaar aan kunnen doen, dan word ik daar stil van.
Ik val stil. Alles in mij stopt als het ware met stromen, ik keer wat naar binnen, krijg het koud. Mijn hart lijkt kleiner te worden. Ik heb de neiging om weg te kruipen. Ik voel verdriet, boosheid, onmacht. De confrontatie met geweld, onmacht, maar vooral de confrontatie met de dood maakt dat ik me klein voel, wiebelig en kwetsbaar.
Nu kan ik ervoor kiezen om mijn pantser op te zetten en mijn kwetsbaarheid te beschermen. Mezelf vooral niet te laten zien, niet te delen, me verder terug te trekken uit de verbinding. Verder te verstillen. Maar dan sta ik uiteindelijk alleen met mijn verdriet, mijn onmacht, mijn boosheid. Alleen met de kramp en de kilte in mijn hart. Ik kan ook kiezen voor de andere beweging en mijn kwetsbaarheid laten zien en kwetsbaar te durven zijn. Dan kies ik ervoor in beweging te komen, mijn tranen te laten rollen, mijn gevoelens van onmacht en boosheid te delen. Verbinding te maken met de mensen om me heen. Zo kan het weer gaan stromen in mijn lijf. Mijn verdriet en mijn boosheid krijgen de ruimte. Ik krijg weer ruimte in mijn lijf en in mijn hart. Zo voel ik me weer verbonden met mezelf en mijn omgeving.
Door eerst contact te maken met mezelf en te voelen wat er met me gebeurt, word ik me bewust van mijn gevoelens en de beweging die maak. Door daar bewust van te worden en er naartoe te voelen kan ik ook voelen of het helpend is en kan ik een bewuste keuze maken. Een keuze die op dit moment bij mij past. Een keuze om niet te blijven verstillen, maar om contact te maken met mezelf en te delen en samen te beleven. Dan voel ik mijn eigen stevigheid terugkomen en mijn draagkracht. En door de verbondenheid met de mensen om me heen voel ik me alleen maar steviger en krachtiger worden. We dragen samen.
Daarom is het ook zo fijn om met zijn allen te herinneren, samen in verbinding stil te staan en stil te zijn. Zodat we nooit vergeten. Dat we onze gezamenlijke verantwoordelijkheid voelen om te blijven bewegen en ons in te zetten voor een betere wereld. Om stil te zijn en daarna te spreken over hen die niet meer bij ons zijn, over hen die hun leven gegeven hebben. Om stil te zijn en om vervolgens het leven in dankbaarheid te blijven vieren.
Pas goed op jezelf en iedereen om je heen.
Groet Suzanne
4 mei 2020